တစ္ခါက သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ကမ္းစပ္မွာ တံငါေလွတစ္စီးနဲ႕ ပင္လယ္ထဲက ငါးဖမ္းရာကေန ျပန္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးနဲ႕ ေတြ႕ပါတယ္။
သူေဌးႀကီးက တံငါလူငယ္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာၾကပါတယ္။
သူေဌးႀကီးက ေမးတယ္။ “မင္း အဖိုး ရွိေသးလား”
တံငါ လူငယ္။ ။ “မရွိေတာ့ဘူးဗ် ၊ ေသသြားၿပီ”
သူေဌးႀကီး။ ။ “ဘယ္လိုေသတာလဲ”
တံငါ လူငယ္။ ။ “ပင္လယ္ထဲမွာဘဲ မုန္တိုင္းမိၿပီး ေသသြားတာ”
သူေဌးႀကီး။ ။ “မင္း အေဖေရာ ရွိေသးလား”
တံငါလူငယ္။ ။ “သူလည္း ေသသြားၿပီ”
သူေဌးႀကီး။ ။ ေၾသာ္ ၊ ျဖစ္ရေလ ၊ ဒါနဲ႕ သူကေရာ ဘယ္လုိေသတာလဲ”
တံငါလူငယ္။ ။ “အတူတူဘဲ ၊ ပင္လယ္ထဲမွာဘဲ မုန္တိုင္းမိ ေသသြားတာ”
သူေဌး။ ။ “ေၾသာ္ - ဒါဆို မင္းတို႕ရဲ႕ ပင္လယ္ႀကီးက တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဘဲေနာ္”
သူေဌးႀကီး စကားၾကားေတာ့ တံငါ လူငယ္ေလး ခဏ ေတြေ၀သြားတယ္။ ေနာက္ သူက သူေဌးႀကီးကို ျပန္ေမးတယ္။
တံငါလူငယ္။ ။ “သူေဌးႀကီးရဲ႕ အဖိုးေရာ ရွိေသးလား”
သူေဌးႀကီး။ ။ “ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ ၊ ေသသြားၿပီေပါ႕ကြ”
တံငါလူငယ္။ ။ “သူေကာ ဘယ္ေနရာမွာ ေသတာလဲ”
သူေဌးႀကီး။ ။ “ဟ ! ေနမေကာင္းၿပီး အိပ္ရာထဲမွာဘဲ ေသတာေပါ႕ကြ”
တံငါလူငယ္။ ။ “သူေဌးႀကီး အေဖေရာ ရွိေသးလား”
သူေဌးႀကီး။ ။ “သူလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ မႏွစ္ကဘဲ ေသသြားၿပီ”
တံငါလူငယ္။ ။ “သူေကာ ဘယ္ေနရာမွာ ေသတာလဲ”
သူေဌးႀကီး။ ။ “ေၾသာ္ ! သူလည္း ေနမေကာင္းၿပီး အိပ္ရာထဲမွာဘဲ ေသတာေပါ႕ကြ”
သူေဌးႀကီးရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ တံငါလူငယ္ေလးက ဤသို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသတည္း။
တံငါလူငယ္။ ။ “ေၾသာ္ - သူေဌးႀကီးတို႕ရဲ႕ အိပ္ရာက တယ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာဘဲေနာ္”
...............................................................................................................
(ဒီ post ေလးဟာ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္ရင္ “ဟာသ” လို႕ ထင္ရေပမယ့္ ဟာသ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ဒႆန တစ္ခုကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အရာဟာ . . ပင္လယ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ အိပ္ရာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကင္ဆာေရာဂါလည္း မဟုတ္ဘူး။ AIDS ေရာဂါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ကား Accident လည္း မဟုတ္ဘူး။ ရန္ပြဲေတြ ၊ စစ္ပြဲေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကူးစက္ေရာဂါေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ လူသားတစ္ေယာက္္ ေမြးဖြားလာခ်ိန္ကစၿပီး သူ႕ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္ အၿမဲကပ္လိုက္ ေနတဲ့ “ေသျခင္းတရား” သာလွ်င္ျဖစ္တယ္)
No comments:
Post a Comment